به گزارش پایگاه 598 به نقل از فارس، 7تیر ماه 78 است که نشریه‌ای آمریکایی از رودررویی جناح‌های سیاسی در ایران می‌گوید و در همین روزها برخی شخصیت‌های غربی کدهایی از براندازی و فعال شدن بدخواهان نظام در روزهای آینده می‌دهند، پس از پایان تیرماه دیگر براحتی می‌توان از این کدها رمزگشایی کرد.

هر چند سخن گفتن در مورد تمام زوایای پیدا و پنهان حادثه‌ کوی دانشگاه تهران نیازمند تحقیقات و مطالعات وسیع است اما پرداختن به موارد آشکار، مهم و اصلی آن تحلیلی صحیح را ممکن می‌سازد.  آن‌چه مسلم است تحلیل این واقعه در فضای رسانه‌ای و سیاسی دوران پس از دوم خرداد است. دورانی که پس از دوران سازندگی حاصل شده است و طیفی بر مسند قدرت تکیه زده است که دوران قبل از خود را با خفقان و انتقادناپذیری ناشی از تفکر دولت حاکم توصیف می‌کند و بر همین اساس همه‌چیز را با معیاری به‌نام آزادی و انتقاد و در قالب اصلاحاتِ آن‌چه خود نمی‌پسندد، می‌سنجد. غافل از این‌که تعریفی مشخص از آزادی، نقد و انتقاد و به‌طور کلی اصلاحات ارائه کند که هرگز نیز چنین نکرد.

*روزنامه‌های زنجیره‌ای و زمینه‌سازی برای فتنه 18 تیر

در همین فضای سیاسی حاصل است که رسانه‌های نوشتاریِ سلسله‌واری شکل می‌گیرند که اکثرا با حمله بر گذشته و سنت‌ها و نهادهای حاکمیتی خاص بنا نهاده می‌شوند. دانشگاه‌ها که با وجود عملکرد دولت قبل در ایجاد بی‌نشاطی و دور کردن دانشگاه از سیاست و بینش سیاسی (که سبب تعبیر انتقادی تند مقام معظم رهبری می‌شود) تشنه‌ فضای بازتری است، مورد سوء استفاده‌ سیاسیون وقت قرار می‌گیرد و شعارها و نشست‌های ساختارشکن با سردمداری تشکلی خاص به اوج می‌رسد.

این فرآیند به‌گونه‌ای است که برخی تشکل‌ها از جایگاه استقلال تشکیلاتی و شعارهای استکبارستیزی، استقلال و عدالت‌خواهی، ظلم‌ستیزی و آرمان‌گرایی خود عقب می‌نشینند و بیش‌تر شبیه پیاده نظامی می‌شوند که سخنگوی جریان تندروی سیاسی خاصی در دانشگاه قلمداد می‌شوند.

بقیه در ادامه مطلب.............................